Tıp bayramı

Bayramlarımız, “gün”lerimiz, bırakın gönül rahatlığı ile kutlamayı, ağlama duvarına döndü !

Tıp bayramı da öyle olmadı mı ?

Bir yanda Koronaya kurban verdiğimiz sağlıkçılarımızın acısı…

Öte yanda hakları durmadan hasıraltı edilenlerin öfkesi…

Bayram coşkusunun yerini acı ve öfke aldı…

Böyle mi olmalı ?

Tam bir yıldır, deyim yerinde ise, kelle koltukta salgınla mücadele eden sağlık emekçileri sonunda sokağa inmek zorunda kaldı. Ama, aldıran yok.

Ölen ölür kalan sağlar bizimdir modunda ilgililer…

Korona meslek hastalığı sayılsın diyorlar, ses yok.

Ek ücretler diyorlar, nefes yok.

Lafa geldi mi sağlık emekçilerini yere göğe koyamayanlar, iş geldi mi, arazi !

Sağlıkçılardan, yaşamları dahil herşeyi istiyoruz, ama hiçbir şey vermiyoruz!

Savaşlarda yaralanan-ölen askerlere gazilik-şehitlik ünvanı verilir; her gün ölümle burun buruna çalışan, sosyal yaşamları altüst olan, ölen, hastalığı yenseler bile organlarında hasar oluşan sağlıkçılara ne veriyoruz peki ?

Hak mıdır bu ?

Sağlık emekçilerinin bayramını, minnet ve şükranla kutluyoruz.

Yeni Ufuk

Haber :